Tu, u toj konobi, počinje cijela priča o jednoj plovidbi koja više nije samo trodnevni pjesnikov izlet brodom do Šolte i natrag, nego i plovidba kroz stoljeća, kroz naslage baštine koja se rađala i u jeziku i u drevnim ribarskim običajima, odlazila u moreplovstva upravo iz ovakvih konoba i tu se, na kraju puta, odlagala do novih putovanja. Plovidba se kao sinonim možda upravo u konobi, može najsjajnije iščitavati: u tim bačvama, vinu, salamuri, mjehovima, ribarskim potrepštinama, vlazi i mirisu mora. Tu kao da se osjeća slutnja i dinamika ribarskog života, latentnost plova i počinak leuta, nerazmršeni parangali i skupljene mreže, prijeteće osti i smotani konopi.” –
Jakša Fiamengo
